Tijden kunnen veranderen. In mijn geval nogal ingrijpend. Toen ik op 31 december 2022 met heel veel spijt en onvoldoening in stilte een punt zette achter mijn professionele droom, liep mijn hoofd vol van verwarring en frustratie. Het loslaten van een zelf gecreëerd sociaal verhaal die met niets te vergelijken valt in Vlaanderen, is moeilijker dan verwacht. Na bijna 40 jaar is het vuur van mijn vrij en sociaal ondernemerschap nog niet uitgedoofd en brand mijn visionaire sociale ambitie verder. Keuzes maken is in dit geval niet altijd verliezen. Ruimte maken voor nieuwe mensen en ideeën is altijd een meerwaarde voor het algemeen belang. Ruimte maken voor uw zelf is helend, wat in mijn geval meer dan noodzakelijk was. En gelukkig had ik een perspectief.

Gent, 7 september 2022: de zenuwen gieren door mijn lijf. Ik moest al meer dan 14 dagen in Sarrians zijn. Ik kan niet weg en zit professioneel vast met talrijke belangrijke verplichtingen, die door omstandigheden allemaal in de laatste week van augustus en in de eerste week van september in mijn agenda zijn geforceerd. In normale omstandigheden is een vertrek op het einde van de eerste week van september ruimschoots op tijd, hoewel de witte wijnen de laatste jaren steeds vroeger worden geplukt. Maar in 2022 waren er geen ‘normale omstandigheden’.

Het is een verwarrende periode. Door de klimatologische omstandigheden (waarover later meer) is de pluk veel later dan voorzien. Het kwam mij goed uit. Op het thuisfront is het professioneel behoorlijk heftig en de vormgeving van i-mens vergt enorm veel energie. Hoe mooi en vooruitstrevend het i-mens-verhaal ook mag zijn, het blijft een onwaarschijnlijke krachtoefening om 12 verschillende bedrijven tot één geheel te laten versmelten, zonder dat de klanten er enig nadeel mogen van ondervinden. Elke dag is er tegenspoed; maar in elke dag vinden we hoop in het probleemoplossend potentieel van onze medewerkers.

Het moet gezegd: het beklijvend jaar 2020 zal eeuwig aan mijn ribben blijven plakken. Ik wil het zelfs niet eens hebben over de coronatoestanden die mijn professioneel leven behoorlijk overhoop hebben gehaald. Het covidbad waarin ik ben getuimeld was dermate impacterend, dat het nu geen plaats mag krijgen in een wijnverslag. Het is genoeg geweest. Neen, 2020 is op vele andere vlakken een ongezien jaar voor ons gebleken. En het is nog niet eens afgelopen. Het is het jaar waar ik zeer bewust afscheid heb genomen van ‘Solidariteit voor het Gezin’, net 5 jaar na het overlijden van mijn moeder.

Het is nu maandag 30 september. Onze laatste druiven zijn binnen. De pluk is afgelopen en een glaasje champagne doet de vermoeidheid vergeten. Ik ben om 7u opgestaan met de bedoeling de laatste druiven van millésime 2019 feestelijk in de caveau te verwerken, maar juist op dat moment flipperde mijn gsm nerveus van de verschillende berichten met de melding dat we een nieuwe Vlaamse Regering hadden. Ik weet niet of er rekening werd gehouden met onze talrijke opmerkingen op het niveau van gezondheid en welzijn. Laten we hopen dat wereldvreemdheid na de dramatische verkiezingsuitslag van 26 mei uit de hoofden van de huidige politici is verdwenen.

De winter in Sarrians was eerder zacht te noemen, waarbij het zeer droge jaar 2017 zijn verlengde dreigde te krijgen. Droogte was de grote angst van alle fruittelers in het zuiden van Frankrijk en was ook het eerste gesprekstof onder de wijnbouwers. Door deze droogte en de zachte winter, was het ook een bijzonder slecht truffeljaar. Tot eind maart had het amper geregend. Tot ieders verbazing is dit volledig gekeerd in de maand mei en juni. Enorme stortregens hebben de streek overvloedig bevloeid. In deze twee maanden is er meer regen gevallen dan in het volledig jaar 2017 (zo’n 600ml). De wijnbouwers haalden opgelucht adem en de waterhuishouding was weer in orde gekomen. Maar het bleef regenen. En wat erger was: de mistral bleef weg en de temperaturen werden alsmaar hoger.

Het wijnjaar 2017 was ongetwijfeld een jaar vol verrassingen, uitdagingen en twijfels. Maar ondanks alles leverde het ook prachtige wijnen op die de herinnering aan dit complexe jaar levend zullen houden. Laten we eens terugblikken op dit bijzondere wijnjaar:

Aangekomen in het weekend van 10 september, ben ik onmiddellijk naar de caveau gegaan om de stand van zaken op te nemen. De hectiek was alom. In de gekende chaotische stijl van Jérémy, is hij de laatste vier dagen dermate te keer gegaan, dat zowat alle witte druiven geplukt waren en bijna 60% van de syrahs. Ook alle druiven voor de roséwijnen waren zo goed als binnen. Ook de mooie muscats van de Beaumes de Venise zijn binnen en liggen te rijpen op het domein La Pigade (en lijkt hetzelfde niveau te halen als in 2015). Nog niets was in fermentatie gegaan, behalve de rosés. Zijn nieuwe caviste Estelle wist niet waar eerst lopen. De toon was gezet en ’s anderdaags draaide ik op volle toeren mee van 6 uur ‘s morgens tot ’s avonds laat.

Zelden werd een wijnjaar voor wat mij betreft zo catastrofaal aangevat als in 2015. Ondanks het feit dat alles aanwezig was om er iets unieks van te maken, zijn er verschillende stoorzenders opgedoken waardoor 2015 behoorlijk ging lijken op een anno horibilis. We hadden immers in 2014 grootste plannen gemaakt om van het millésime 2015 iets uitzonderlijks te maken zowel op als naast de wijngaard. Vooreerst schoot een nieuw journalistiek project uit de startblokken. Samen met Etienne Van Steenberghe had ik een nieuwe ‘format’ uitgewerkt voor een nieuw wijnboek onder de uitdagende titel ‘De parels van de Grenache’.

Een week verder en nu pas de tijd gevonden om mijn eerste overpeinzingen over dit millésimes neer te schrijven. De enige reden van deze laattijdige ingeving is het omslaan van het weer, waardoor de vlucht van het wijnveld naar de laptop een noodgedwongen handeling werd. In de verte hoor ik het gedonder op mij afkomen, terwijl de bliksemschichten ergens 100km ten zuiden van ons de wijngaarden van de Languedoc aan het neersabelen zijn. Het grote aangekondigd onweer is ons andermaal gespaard gebleven en heeft zich in alle hevigheid verderop genesteld. Enkel wat zachte regen om 17u was de uitloper van de eerste regendag in Vacqueyras. Het was tot nu toe indrukwekkend mooi geweest.

Onwaarschijnlijk laat en in het bestaan van onze jaarlijkse plukkroniek nog nooit gebeurd. Het feit dat er nog niets werd neergeschreven in functie van de lopende vinologische activiteiten, heeft alles te maken met het feit dat er amper vinilogische activiteiten waren. De natuur heeft zo zijn fratsen. De mens heeft zo zijn onwetendheden. Nu zit ik ongeschoren in Gent met een frustratie van hier tot in Tokio. Ik heb mijn lievelingsdruifjes voor het eerst in mijn vinologisch bestaan niet kunnen plukken. Er moet worden teruggekeerd!